Until we meet again – Selma van der Bijl

Romy

Romy’s verhaal is intens. Vanaf haar zevende werd ze misbruikt, wat leidde tot diepe littekens. Ze raakte in behandeling toen ze twaalf was vanwege zelfbeschadiging. Op haar vijftiende volgde opname na een suïcidepoging. Jarenlang kreeg ze diagnoses, maar de echte trauma’s bleven onbesproken. Op haar 22e vroeg ze om euthanasie, een verzoek dat werd goedgekeurd. Romy wachtte op haar geplande dood in een hospice voor jongeren, maar toen dat moment kwam, sloeg de paniek toe. Wilde ze dit echt?

(Wan)hoop

Selma van der Bijl volgt Romy in Until we meet again. Momenten van hoop en veerkracht wisselen af met angst en wanhoop. De tentoonstelling laat zien hoe deze jonge vrouw vecht voor haar leven, ondanks alles wat ze heeft meegemaakt. Het roept vragen op: Kan ze ooit nog helen? Is ze beter af door door te leven, of door te kiezen voor de dood?

Maatschappelijk relevant en confronterend

In Nederland is euthanasie bij psychisch lijden toegestaan, maar het blijft een taboe, zowel in de maatschappij als de geestelijke gezondheidszorg. Romy’s verhaal, aangrijpend en herkenbaar voor velen, benadrukt de noodzaak van openheid over mentale gezondheid en moeilijke keuzes. Until we meet again kiest geen kant, maar pleit voor het bespreekbaar maken van psychisch lijden.

Selma van der Bijl

Selma van der Bijl (1979) vangt intieme, bewogen verhalen. Voor Geluk(t) fotografeerde ze vluchtelingen die herenigd worden met familie. Met haar projecten, zoals Geluk(t) en Meeting an Angel, doorbreekt ze stigma’s en toont menselijke verhalen. Ze won meerdere prijzen en geeft les aan de Fotoacademie in Amsterdam.

Deze tentoonstelling wordt mede mogelijk gemaakt door het Mondriaan Fonds.