Carel Willink

De opstelling in Kasteel Ruurlo toont de ontwikkeling van een zoekende kunstenaar, die zich later ontplooit tot de nooit geëvenaarde schilder van een technisch perfect, elegant en raadselachtig oeuvre. De collectie in het kasteel is roulerend, maar er zijn altijd topstukken te zien van de meesterschilder.

Ziener van de kunst

Al op jonge leeftijd kwam Carel Willink in contact met de schilderkunst. Zijn vader was naast autohandelaar (uniek in die tijd) amateurschilder en stimuleerde zijn zoon om ook te gaan schilderen. Nadat hij tijdens zijn studie bouwkunde en medicijnen zijn draai niet kon vinden, is Carel Willink vertrokken naar Berlijn om kunstschilder te worden. Door veel te experimenteren, ontwikkelde Carel Willink zijn eigen stijl. Geïnspireerd door de Italiaanse schilder Giorgio de Chirico, creëerde Willink verlaten straten, pleinen en parken die Willinks eigen ‘handelsmerk’ werden. Maar hij wilde meer: uitblinken in precisie en technische perfectie. Hij legde een enorme ambitie – en geduld – aan de dag. Hij bestudeerde Oude Meesters uit de 16e en 17e eeuw die hij bewonderde, zoals Holbein en Vermeer. Rembrandt kon hem minder bekoren, zijn werk ‘rook te veel naar zweet en bloed’.

De moderne tijd

Willink bleef in de jaren ’50 en daarna stijlvast doorschilderen. Het grote publiek bleef hem bewonderen, captains of industry en societyfiguren vroegen hem als hun portrettist. Zo schilderde hij portretten van biermagnaat Freddy Heineken en koningin Juliana.

Carel Willink haalde de moderne tijd zijn eigen universum binnen, met kerncentrales en atoomexplosies. Die combineerde hij met verwoeste tempels geruïneerde standbeelden. Nog altijd dreigde de teloorgang van onze beschaving in de wereld volgens Willink. Maar de essentie van zijn kunst had geen politieke of maatschappelijke boodschap: “De kern van mijn werk is een dodelijke verliefdheid op de realiteit”.